یلدا دقیقا همان شب بود ...

کربلایی بود و کربلایی ها برای پرواز،برنگشتن را ترجیح دادند.قسم به آن شب تمام نشدنی،قسم به دل های جامانده در سنگر،قسم به ابدان بی کفن یک لشکر،قسم به خان طومان،" یلدا " دقیقا همان شب بود ...

تصویر متن به رنگ خون  ++

تعارف که نداریم!

آه از نبودن سایه ی آن ها در زندگی عجیب و غریب دست ساخته ی بی نورِمان؛بَنّایی را بلد نیستیم که درست بسازیم؛بغض امانمان را گرفته‌ست.اگر نباشید سر به زانوی کدام لاله بگذاریم که همدرد چشمان خونبارمان باشد؟!دست خواهش را کاسه ی نیاز کدام شبنم کنیم؟درست است من همیشه همان مهمانِ سرگردانم اما چه باید کرد؟روزگار اندوه آوریست اگر نباشید،تعارف که نداریم!گرچند شما که همیشه هستید و ما راه گم کرده ایم؛لطفی کنید و دوباره نه چندباره نه هزارباره راه نشانمان بدهید...

تصویر متن +

هیس،ساکت!

++ گاهی نیاز به نوشتن نیست،باید حرف زد...

 

سری که باید به بیابان گذاشت

یک مسلمان راه آن بیابان سرد و ساکتِ وِرد زبان خَلق را نشان دهد،باید سر به آن بیابان بگذارم... حتما آنجا شایسته ترین است برای رهایی از فشار و سنگینی بغض های این شب ها،راحت می شود فریاد زد،آه کشید... شاید با ستاره های آن برهوت بشود حرف زد،بشود به آنها فهماند سوختن را،بشود آن ها را متوجه این غم کرد،خلق را که نشد... شاید ماهِ آن بیابان شنید و دید و به حالمان،رخت تیره بر تن کرد و گرفت!در شهر که عزیزترین هایمان هم  به ریشمان خندیدند و باور نکردند،راه نشان بدهید،شاید بیابان گریست...

تصویر متن +